Μετά από 13 χρόνια αγάπης, ζεστασιάς, παρεούλας, παιχνιδιού, συντροφικότητας έφυγε από κοντά μας η Μαριζού μας. το Μαριζάκι μας, η γατούλα μας. Ήταν μια σταλίτσα όταν το έφερε στο σπίτι μας ο γιός μου μέσα στη τσάντα του γυρνώντας από το σχολείο. Μέσα στις τσέπες μας το βάζαμε και γελούσαμε, κυνηγούσε τα πάντα.Σκαρφάλωνε στη ρόμπα μου και ανέβαινε στον ωμο μου να δει τη μαγειρεύω. Τέτοιες μέρες λαμπύριζαν δυο πράσινα ματάκια ανάμεσα στα φωτάκια του δέντρου. Σήμερα έσβησαν... Πριν 3 μήνες αφαιρέσαμε όγκους από τα στηθάκια της και ήταν μια χαρά, αλλά δυστυχώς πριν 2 βδομάδες παρουσίασε δύσπνοια, ανορεξία και γενική κακοδιαθεσία. Δεν ερχόταν όπως έκανε κάθε μέρα . Με το ζόρι, προσπαθούσε. Ο γιατρός είδε μεταστάσεις σε πνεύμονες ,λέμφους κλπ. Μας είπε ότι η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη πλέον και καλύτερα θα ήταν να την ανακουφίσουμε για να μην υποφέρει. Απόφαση δύσκολη. Δεν ήθελα ούτε να το ακούσω αυτό. Είπα όχι θα την πάρω στο σπίτι και θα την φροντίσω σαν γριούλα που είναι , να φύγει στο περιβάλλον της και όποτε ο Θεός έχει ορίσει το τέλος. Όμως εκεί της είχαν ορό, εγώ πως θα την ενυδάτωνα; με σύριγγα; δεν έτρωγε. Κι αν συνέβαινε , που θα συνέβαινε, το μοιραίο , δεν ξέρω πως θα το αντιμετώπιζα. Πήγα να τη δω και βγήκε (σχεδόν σέρνοντας) από το κλουβί σαν να μου λεγε άντε πάμε , παρε με να πάμε σπίτι μας. Πόνεσα πολύ!!!Περίμενα μήπως τι μήπως; Και χτες με πηρε τηλ ο γιατρός και μου είπε πως πλέον δεν αντιδρούσε, είχε υποθερμία, εγειρε στο πλαι και πάλευε με το θεριο. Κάνε ότι καταλαβαίνεις του είπα. Και έφυγε... Πάγωσε το σπίτι όλο. Καλό σου ταξίδι ψυχούλα μου. Σ ευχαριστούμε για τις τόσες όμορφες στιγμές μας, τις αγκαλίτσες μας, Θα σε θυμόμαστε πάντα και θα προσέχουμε την Παναγιωτίτσα σου (υποκατάστατο του μωρού της - παιχνιδάκι -αδυναμία).
